Odmienianie czasowników to inaczej koniugacja i polega na dopasowaniu bezokolicznikowej formy danego czasownika do określonego czasu. Zmiany, zwykle dokonywane za pomocą końcówek i słów pomocniczych, wyrażają kategorie gramatyczne związane z opisywanym działaniem lub stanem, takie jak osoba, liczba, czas, aspekt i tryb. Czasowniki są podzielone na kilka klas zgodnie z ich formą koniugacji i można im przypisać wzorce, aby pomóc w tworzeniu prawidłowych form.
Istnieją proste formy czasownika (np. ich mache, ich machte) i złożone formy, w których używa się czasownika posiłkowego (np. ich habe gemacht, ich werde machen).
W języku niemieckim jest w sumie 6 czasów. Dwa z nich są proste: czas teraźniejszy prosty (Präsens) i czas przeszły prosty (Präteritum). Pozostałe cztery czasy są złożone, czyli są to takie czasy, które łączą czasownik posiłkowy i formę bezokolicznika lub imiesłowu przeszłego czasownika głównego niosącego znaczenie. Czasy złożone obejmują czas przyszły prosty (Futur I), czas teraźniejszy dokonany (Perfekt), czas przeszły dokonany (Plusquamperfekt) i czas przyszły dokonany (Futur II).
... ...
Więcej informacji
Czas teraźniejszy prosty – Präsens
ich
telefoniere
du
telefonierst
er/sie/es
telefoniert
wir
telefonieren
ihr
telefoniert
sie/Sie
telefonieren
Czas przeszły prosty – Präteritum
ich
telefonierte
du
telefoniertest
er/sie/es
telefonierte
wir
telefonierten
ihr
telefoniertet
sie/Sie
telefonierten
Czas teraźniejszy dokonany – Perfekt
ich
habe telefoniert
du
hast telefoniert
er/sie/es
hat telefoniert
wir
haben telefoniert
ihr
habt telefoniert
sie/Sie
haben telefoniert
Czas przeszły dokonany – Plusquamperfekt
ich
hatte telefoniert
du
hattest telefoniert
er/sie/es
hatte telefoniert
wir
hatten telefoniert
ihr
hattet telefoniert
sie/Sie
hatten telefoniert
Czas przyszły prosty – Futur I
ich
werde telefonieren
du
wirst telefonieren
er/sie/es
wird telefonieren
wir
werden telefonieren
ihr
werdet telefonieren
sie/Sie
werden telefonieren
Czas przyszły dokonany – Futur II
ich
werde telefoniert haben
du
wirst telefoniert haben
er/sie/es
wird telefoniert haben
wir
werden telefoniert haben
ihr
werdet telefoniert haben
sie/Sie
werden telefoniert haben
Tryb łączący czasownika regularny czasownik [telefonieren]
Tryb łączący (niem. konjunktiv, od późnołacińskiego modus coniunctivus, tłumaczone jako forma struktury zdania i wywodzące się od łacińskiego czasownika coniungere – łączyć).
Tryb łączący to specjalna forma czasownika, która zwykle wyraża, że działanie jest warunkowe lub hipotetyczne.
Wyraża możliwe, prawdopodobne, hipotetyczne, pożądane, przerażające lub konieczne działania (wskazując tym samym stosunek mówiącego do działania). Jest to forma używana do wyrażenia czegoś co się wyobraża, a co może się nigdy nie wydarzyć. Używa się jej, aby wypowiedź została odebrana jako subiektywna lub wyrażająca zwątpienie lub niepewność.
W języku niemieckim istnieje tryb łączący I i tryb łączący II.
Tryb łączący I obejmuje czas teraźniejszy (np. er sei, er habe) oraz przyszły prosty i dokonany.
Tryb łączący I zwykle wyraża czyjąś opinię, często mało prawdopodobną z punktu widzenia mówiącego (tryb oznajmujący w czasie teraźniejszym: Er sagt, dass niemand zu Hause ist. – Mówi, że nikogo nie ma w domu. X tryb łączący w czasie teraźniejszym: Er sagt, dass niemand zu Hause sei – Mówi, że (podobno) nikogo nie ma w domu).
Tryb łączący II obejmuje czas przeszły prosty (er wäre, er hätte) i czas przeszły dokonany.
... ...
Więcej informacji
Tryb łączący I: Czas teraźniejszy prosty – Konjunktiv I
ich
telefoniere
du
telefonierest
er/sie/es
telefoniere
wir
telefonieren
ihr
telefonieret
sie/Sie
telefonieren
Tryb łączący I: Czas teraźniejszy dokonany – Konjunktiv I
ich
habe telefoniert
du
habest telefoniert
er/sie/es
habe telefoniert
wir
haben telefoniert
ihr
habet telefoniert
sie/Sie
haben telefoniert
Tryb łączący I: Czas przyszły prosty – Konjunktiv I: Futur I
ich
werde telefonieren
du
werdest telefonieren
er/sie/es
werde telefonieren
wir
werden telefonieren
ihr
werdet telefonieren
sie/Sie
werden telefonieren
Tryb łączący I: Czas przyszły dokonany - Konjuktiv I: Futur II
ich
werde telefoniert haben
du
werdest telefoniert haben
er/sie/es
werde telefoniert haben
wir
werden telefoniert haben
ihr
werdet telefoniert haben
sie/Sie
werden telefoniert haben
Tryb łączący II: Czas przeszły prosty – Konjunktiv II: Präteritum
ich
telefonierte
du
telefoniertest
er/sie/es
telefonierte
wir
telefonierten
ihr
telefoniertet
sie/Sie
telefonierten
Tryb łączący II: Czas przeszły dokonany – Konjunktiv II: Plusquamperfekt
ich
hätte telefoniert
du
hättest telefoniert
er/sie/es
hätte telefoniert
wir
hätten telefoniert
ihr
hättet telefoniert
sie/Sie
hätten telefoniert
Tryb łączący II: Czas przyszły prosty – Konjunktiv II: Futur I
ich
würde telefonieren
du
würdest telefonieren
er/sie/es
würde telefonieren
wir
würden telefonieren
ihr
würdet telefonieren
sie/Sie
würden telefonieren
Tryb łączący II: Czas przyszły dokonany – Konjunktiv II: Futur II
ich
würde telefoniert haben
du
würdest telefoniert haben
er/sie/es
würde telefoniert haben
wir
würden telefoniert haben
ihr
würdet telefoniert haben
sie/Sie
würden telefoniert haben
Tryb rozkazujący (imperatywne) czasownikiregularny czasownik [telefonieren]
Tryb rozkazujący (niem. imperativ, od łac. imperativus) to forma czasownika wyrażająca nakaz, prośbę lub zakaz. W wielu przypadkach użycie trybu rozkazującego może wydawać się nieuprzejme. Dlatego polecenie jest często wyrażane w bardziej uprzejmy sposób, przy użyciu innych środków gramatycznych.
... ...
Więcej informacji
Tryb rozkazujący – Imperativ
du
telefoniere; telefonier
ihr
telefoniert
Formy imiesłowowe (Partizip) czasownika regularny czasownik [telefonieren]
Forma imiesłowowa (niem. partizip, od łac. participare – „brać udział”) to nieokreślona forma czasownika, której można używać na wiele sposobów:
tworzyć czasy złożone;
tworzyć stronę bierną;
jako przymiotnik;
jako alternatywa dla zdań podrzędnych (kondensatory zdań);
