Odmienianie czasowników to inaczej koniugacja i polega na dopasowaniu bezokolicznikowej formy danego czasownika do określonego czasu. Zmiany, zwykle dokonywane za pomocą końcówek i słów pomocniczych, wyrażają kategorie gramatyczne związane z opisywanym działaniem lub stanem, takie jak osoba, liczba, czas, aspekt i tryb. Czasowniki są podzielone na kilka klas zgodnie z ich formą koniugacji i można im przypisać wzorce, aby pomóc w tworzeniu prawidłowych form.
Istnieją proste formy czasownika (np. ich mache, ich machte) i złożone formy, w których używa się czasownika posiłkowego (np. ich habe gemacht, ich werde machen).
W języku niemieckim jest w sumie 6 czasów. Dwa z nich są proste: czas teraźniejszy prosty (Präsens) i czas przeszły prosty (Präteritum). Pozostałe cztery czasy są złożone, czyli są to takie czasy, które łączą czasownik posiłkowy i formę bezokolicznika lub imiesłowu przeszłego czasownika głównego niosącego znaczenie. Czasy złożone obejmują czas przyszły prosty (Futur I), czas teraźniejszy dokonany (Perfekt), czas przeszły dokonany (Plusquamperfekt) i czas przyszły dokonany (Futur II).
... ...
Więcej informacji
Czas teraźniejszy prosty – Präsens
ich
höre zu
du
hörst zu
er/sie/es
hört zu
wir
hören zu
ihr
hört zu
sie/Sie
hören zu
Czas przeszły prosty – Präteritum
ich
hörte zu
du
hörtest zu
er/sie/es
hörte zu
wir
hörten zu
ihr
hörtet zu
sie/Sie
hörten zu
Czas teraźniejszy dokonany – Perfekt
ich
habe zugehört
du
hast zugehört
er/sie/es
hat zugehört
wir
haben zugehört
ihr
habt zugehört
sie/Sie
haben zugehört
Czas przeszły dokonany – Plusquamperfekt
ich
hatte zugehört
du
hattest zugehört
er/sie/es
hatte zugehört
wir
hatten zugehört
ihr
hattet zugehört
sie/Sie
hatten zugehört
Czas przyszły prosty – Futur I
ich
werde zuhören
du
wirst zuhören
er/sie/es
wird zuhören
wir
werden zuhören
ihr
werdet zuhören
sie/Sie
werden zuhören
Czas przyszły dokonany – Futur II
ich
werde zugehört haben
du
wirst zugehört haben
er/sie/es
wird zugehört haben
wir
werden zugehört haben
ihr
werdet zugehört haben
sie/Sie
werden zugehört haben
Tryb łączący czasownika regularny czasownik [zuhören]
Tryb łączący (niem. konjunktiv, od późnołacińskiego modus coniunctivus, tłumaczone jako forma struktury zdania i wywodzące się od łacińskiego czasownika coniungere – łączyć).
Tryb łączący to specjalna forma czasownika, która zwykle wyraża, że działanie jest warunkowe lub hipotetyczne.
Wyraża możliwe, prawdopodobne, hipotetyczne, pożądane, przerażające lub konieczne działania (wskazując tym samym stosunek mówiącego do działania). Jest to forma używana do wyrażenia czegoś co się wyobraża, a co może się nigdy nie wydarzyć. Używa się jej, aby wypowiedź została odebrana jako subiektywna lub wyrażająca zwątpienie lub niepewność.
W języku niemieckim istnieje tryb łączący I i tryb łączący II.
Tryb łączący I obejmuje czas teraźniejszy (np. er sei, er habe) oraz przyszły prosty i dokonany.
Tryb łączący I zwykle wyraża czyjąś opinię, często mało prawdopodobną z punktu widzenia mówiącego (tryb oznajmujący w czasie teraźniejszym: Er sagt, dass niemand zu Hause ist. – Mówi, że nikogo nie ma w domu. X tryb łączący w czasie teraźniejszym: Er sagt, dass niemand zu Hause sei – Mówi, że (podobno) nikogo nie ma w domu).
Tryb łączący II obejmuje czas przeszły prosty (er wäre, er hätte) i czas przeszły dokonany.
... ...
Więcej informacji
Tryb łączący I: Czas teraźniejszy prosty – Konjunktiv I
ich
höre zu
du
hörest zu
er/sie/es
höre zu
wir
hören zu
ihr
höret zu
sie/Sie
hören zu
Tryb łączący I: Czas teraźniejszy dokonany – Konjunktiv I
ich
habe zugehört
du
habest zugehört
er/sie/es
habe zugehört
wir
haben zugehört
ihr
habet zugehört
sie/Sie
haben zugehört
Tryb łączący I: Czas przyszły prosty – Konjunktiv I: Futur I
ich
werde zuhören
du
werdest zuhören
er/sie/es
werde zuhören
wir
werden zuhören
ihr
werdet zuhören
sie/Sie
werden zuhören
Tryb łączący I: Czas przyszły dokonany - Konjuktiv I: Futur II
ich
werde zugehört haben
du
werdest zugehört haben
er/sie/es
werde zugehört haben
wir
werden zugehört haben
ihr
werdet zugehört haben
sie/Sie
werden zugehört haben
Tryb łączący II: Czas przeszły prosty – Konjunktiv II: Präteritum
ich
hörte zu
du
hörtest zu
er/sie/es
hörte zu
wir
hörten zu
ihr
hörtet zu
sie/Sie
hörten zu
Tryb łączący II: Czas przeszły dokonany – Konjunktiv II: Plusquamperfekt
ich
hätte zugehört
du
hättest zugehört
er/sie/es
hätte zugehört
wir
hätten zugehört
ihr
hättet zugehört
sie/Sie
hätten zugehört
Tryb łączący II: Czas przyszły prosty – Konjunktiv II: Futur I
ich
würde zuhören
du
würdest zuhören
er/sie/es
würde zuhören
wir
würden zuhören
ihr
würdet zuhören
sie/Sie
würden zuhören
Tryb łączący II: Czas przyszły dokonany – Konjunktiv II: Futur II
ich
würde zugehört haben
du
würdest zugehört haben
er/sie/es
würde zugehört haben
wir
würden zugehört haben
ihr
würdet zugehört haben
sie/Sie
würden zugehört haben
Tryb rozkazujący (imperatywne) czasownikiregularny czasownik [zuhören]
Tryb rozkazujący (niem. imperativ, od łac. imperativus) to forma czasownika wyrażająca nakaz, prośbę lub zakaz. W wielu przypadkach użycie trybu rozkazującego może wydawać się nieuprzejme. Dlatego polecenie jest często wyrażane w bardziej uprzejmy sposób, przy użyciu innych środków gramatycznych.
... ...
Więcej informacji
Tryb rozkazujący – Imperativ
du
höre zu; hör zu
ihr
hört zu
Formy imiesłowowe (Partizip) czasownika regularny czasownik [zuhören]
Forma imiesłowowa (niem. partizip, od łac. participare – „brać udział”) to nieokreślona forma czasownika, której można używać na wiele sposobów:
tworzyć czasy złożone;
tworzyć stronę bierną;
jako przymiotnik;
jako alternatywa dla zdań podrzędnych (kondensatory zdań);
